Najważniejsze przed wyjazdem
Słynna przełęcz to część Parku Narodowego Llogara, która znajduje się w środku pasma górskiego Çika. Przełęcz Llogara (Qafa e Llogarasë – w języku albańskim) Góry Çika zaczynają się na półwyspie Karaburun, a gdy biegną na południe, stają się coraz wyższe. Najwyższy szczyt – Çika ma wysokość 2044 metrów i wysuwa się na południe od przełęczy Llogara. To pasmo górskie ciągnie się prawie przez całą długość wybrzeża jońskiego aż do miasta Saranda. Trasa jest dwukierunkowa, najbardziej popularna wśród motocyklistów, jednak spokojnie dojadą tam zwykłe osobówki, kampery. Widzieliśmy nawet jednego tira, a jeszcze bardziej czuliśmy jego sprzęgło, ale dał radę. Tą szosą jeżdżą także miejscowe autobusy.
Kiedy pokonywaliśmy tę trasę za pierwszym razem, we wrześniu bieżącego roku jechaliśmy z Sarandy do Vlory i ciekawiło nas bardzo, jak droga wygląda na odwrót. W listopadzie wróciliśmy do Albanii i w tym samym roku, zobaczyliśmy SH8 od drugiej strony. Trasa oczywiście wiele się nie różni, jest tak samo wyjątkowo zachwycająca, jednak tym razem po zjeździe mieszkaliśmy przez ponad tydzień „ na dole” z widokiem na góry cerauińskie i muszę przyznać, będąc na plaży i patrząc na LLogarę z dołu, z okolic Dhermi i Himare od strony morza Llogara i góry Cika są lepiej odsłonięte, wyglądają bardziej reprezentatywnie, niż po drugiej stronie w okolicach Orikum, gdzie widać same koniuszki szczytów i przede wszystkim las. Wyciągając wnioski z przebycia trasy w obu kierunkach, zdecydowanie polecam Wam przebyć tę trasę w obu kierunkach, ale jeśli możecie wybierać w kierunku Vlory od Sarandy jest ona bardziej spektakularna.
Z której strony wjechać, żeby wszystko zobaczyć?
Top Gear, Juliusz Cezar i DJ Tiesto w jednym miejscu
Albańska Riwiera zyskała międzynarodową uwagę po kręceniu odcinka Top Gear, właśnie dzięki widokom z Llogary, zrekonstruowanej nadmorskiej drogi w 2009 roku, przystanku koncertowym DJ Tiesto w Dhermi, a Riwiera Albańska została uznana przez Frommer’s za najlepszy cel podróży w 2012 roku.
W 48 rpne Podczas rzymskiej wojny domowej, w 48 r. p.n.e. Juliusz Cezar wylądował ze swoimi legionami na pobliskiej plaży Palase. Wkrótce przekroczył góry na przełęczy Llogara w miejscu nazwanym później Przełęczą Cezara, aby ścigać swojego przeciwnika Pompejusza.
Od wieków to spektakularne pasmo górskie niemal całkowicie odizolowało tę część wybrzeża od reszty kraju. Dlatego też okoliczni mieszkańcy mieli łatwiejsze połączenia drogą morską z Korfu i Grecją niż drogą lądową z Albanią śródlądową.
Park Narodowy Llogara (po albańsku Parku Kombëtar i Llogarasë) położony w górach Çika. Założony został w 1966 r. i obejmuje lesistą dolinę przełęczy Llogara pomiędzy poziomem 470 m a 1540 m n.p.m.
Na wielu albańskich plażach znajdują się pomosty między skałami, opatrzone drzwiami, czasami są to po prostu drzwi do przybrzeżnych restauracji. W miejscowości Dhermi, drzwi są najbardziej wyjątkowe w całej Albanii, po ich otworzeniu dokładnie w drzwiach mamy najpiękniejszą panoramę z dołu Llogary. Spektakularne zdjęcia gwarantowane! Tu dokładne współrzędne tego miejsca.
Na wielu albańskich plażach znajdują się pomosty między skałami, opatrzone drzwiami, czasami są to po prostu drzwi do przybrzeżnych restauracji. W miejscowości Dhermi, drzwi są najbardziej wyjątkowe w całej Albanii, po ich otworzeniu dokładnie w drzwiach mamy najpiękniejszą panoramę z dołu Llogary. Spektakularne zdjęcia gwarantowane! Tu dokładne współrzędne tego miejsca: ( klik!)
Bunkry i inne atrakcje
Po drodze widać wiele małych okrągłych bunkrów, które są pomalowane na żółto i wyglądają z daleka jak emotikonki. Jednak najciekawszy jest ten ukryty, największy… To bardzo klimatyczne miejsce, tym bardziej, że rzadko ktoś się zatrzymuje przy ruinach budynku wymalowanego graffiti… a ten kto się nie zatrzyma nie dowie się, że zaraz poniżej przełęczy w stronę Sarandy, jest ogromny bunkier, nie jak zazwyczaj w Albanii okrągły, lecz podłużny, który wygląda jak tunel, wielkie działo wymierzone w stronę greckich wysp. Zapewne jest on połączony z opuszczonym budynkiem, pokrytym graffiti, który obecnie służy jako schronienie w czasie niepogody dla pasterzy ich owiec i kóz. Nie chciało nam się wracać po lepszą latarkę, a zaraz na wejściu leżała zdechła koza, dlatego zrezygnowaliśmy z przejścia całego tunelu. Warto się zatrzymać na szybki urbex, bo wielkość bunkru jest imponująca, a widoki wokół są zjawiskowe. Największe wrażenie robią chmury, które tańczą nad szczytami okalających go gór.
Zdjęcia nie odzwierciedlają magii tych widoków, a rzadko się to zdarza. Zwykle wystarczy podrasować zdjęcia, dodać filtr, HDR czy cokolwiek. W tym przypadku nic nie jest w stanie zarejestrować tego piękna. Na żywo cały odcinek, liczący ok. 10 km wygląda bardziej zjawiskowo.
Tu namiastka tego co Was czeka: